W skrócie, Maine Coon i norweski kot leśny, pieszczotliwie znany jako Wegie, wydają się uderzająco podobne. Chociaż mają pewne cechy wspólne dotyczące wyglądu, temperamentu i zdrowia, istnieją różnice, w tym ich pochodzenie.
Historia i pochodzenie
Norweski kot leśny powstał w Norwegii tysiące lat temu. Są to koty, które prawdopodobnie towarzyszyły Wikingom podczas ich wypraw, kontrolując populacje gryzoni na statkach. Norweski leśny kot nie był prezentowany jako rasa aż do 1938 r., Kiedy został pokazany na wystawie kotów, która odbyła się w stolicy Norwegii, Oslo. W latach 70. król Olaf V ogłosił Wegie oficjalnym kotem Norwegii. Norweski kot leśny zadebiutował w Stanach Zjednoczonych w 1979 roku. Stowarzyszenie Cat Fanciers 'rozpoznało norweskiego kota leśnego w 1993 roku.
Istnieje wiele mitów, które otaczają początki Maine Coon, ale rasa najprawdopodobniej zaczęła się, gdy amerykański krótkowłosy kojarzył się z długowłosymi kotami, które zostały sprowadzone przez marynarzy z Nowej Anglii jako pamiątki z ich podróży w XIX wieku. Rasa rozwijała się naturalnie, ewoluując, aby przystosować się do życia w północno-wschodnim klimacie Ameryki. Powstały w ten sposób kot został wkrótce doceniony przez rolników i innych lokalnych mieszkańców za imponujące możliwości budowania. Maine coon został po raz pierwszy uznany za specyficzną rasę w stanie Maine, gdzie jest obecnie oficjalnym kotem stanu. Maine Coon został oficjalnie uznany przez Cat Fanciers 'Association w 1976 roku.
Wygląd fizyczny
Norweski leśny kot i Maine coon mają na sobie długie płaszcze, kryzy na szyi, upierzone ogony i kępki sierści na uszach i łapach. Są subtelne różnice w płaszczach. Gładka sierść kota norweskiego leśnego na ogół ma równą długość i jest bardziej rozległa w naturze. Wodoodporny podwójny płaszcz jest gęsty, aby chronić kota przed surowym zimowym środowiskiem ojczystej ojczyzny, ale podszerstek jest rzucany na sezon letni. Szata Maine Coon jest również długa, ale nie jest gęsta i ma ostrzejszy wygląd. Tekstura jest jedwabista i może być lekko oleista. Sierść kota norweskiego może być dowolnego koloru lub wzoru, z wyjątkiem wzoru kolorystycznego, który jest widoczny w Himalajach lub Syjamie. Płaszcz Maine Coon może być dowolną z 75 kombinacji kolorów i jednym z dwóch wzorów pręgowanych. Podobnie jak norweski kot leśny, wzory kolorowego wzoru nie są dostępne w płaszczu ze wzorem Maine.
Oba koty, ważące od 9 do 18 funtów, są uważane za duże koty z ich grubymi i silnie umięśnionymi ciałami. Kształty ich głów prezentują pewne różnice. Głowa kota norweskiego lasu jest wyraźnie trójkątna, a jego profil jest prosty. Głowa Maine Coon jest kwadratowa w kufie, a jego profil pokazuje lekką depresję. Oczy norweskiego leśnego kota mają kształt migdałów i mogą być ustawione pod kątem. Oczy Maine Coona są owalne. Obie te rasy dojrzewają powoli, osiągając pełną wielkość dorosłych, co osiąga się między 4 a 5 rokiem życia.
Niektóre dodatkowe koty, które mogą mieć podobny wygląd do Maine Coon i norweskiego kota leśnego to:
- Syberyjski, duży, półdługowłosy kot z Rosji.
- Domowe długie włosy, kot z długim płaszczem i tłem rasy mieszanej.
- Ragamuffin, średni i duży kot, odziany w pół-długi płaszcz i rozwinięty w Kalifornii.
Cechy temperamentu
Zarówno norweski leśny kot, jak i Maine coon są doskonałym wyborem dla rodzin. Są zarówno towarzyscy, jak i serdeczni, dogadują się ze wszystkimi, których spotykają. Podczas gdy norweski kot leśny jest zwinny i rozkoszuje się wznoszeniem do wzniesionych punktów obserwacyjnych, aby badać swoje otoczenie, ma skłonność do bycia spokojnym i zadowolonym z wypoczynku. Maine Coon woli kontynuować poszukiwania i przygody na poziomie gruntu, i ma tendencję do bycia bardziej zabawnym. Oba te koty są bardzo inteligentne i cieszą się towarzystwem członków ich rodzin, ale mówi się, że Maine Coon ma skłonności do angażowania się w grę, wyprowadzić się na smyczy i znaleźć drogę do każdej aktywności domowej. Maine coon komunikuje się, emitując miękkie, ćwierkające i tryle.
Problemy zdrowotne
Istnieją dwa genetyczne problemy zdrowotne, na które narażony jest zarówno norweski leśny kot, jak i Maine Coon. Jednym z tych stanów jest kardiomiopatia przerostowa, choroba serca, w której mięsień sercowy jest pogrubiony. Innym problemem zdrowotnym jest dysplazja stawu biodrowego, wada w stawie biodrowym, która prowadzi do trudności z poruszaniem się.
Genetyczny problem zdrowotny budzący niepokój w norweskim leśnym kocie nazywa się chorobą magazynowania glikogenu typu IV. Jest to stan, który powoduje niedobór enzymu, który jest wymagany do skutecznego metabolizmu glikogenu.
Rdzeniowy zanik mięśni jest genetycznym stanem zdrowia, który dotyka Maine Coon. Gdy neurony w rdzeniu kręgowym, które są odpowiedzialne za stymulowanie mięśni kończyn kota, obumierają, mięśnie osłabiają się i pogarszają.
Podczas gdy Maine Coon i norweski leśny kot wydają się wykazywać więcej podobieństw niż różnic, są to dwie wyjątkowe rasy, z których każda ma pewne wyraźne cechy. Bez względu na to, którą rasę wybierzesz, każda z nich stanie się kochającym i towarzyskim towarzyszem rodziny.
